Í myndinni ÍSLANDSSTRÆTI, JERÚSALEM eru sögur af þremur þjóðum. Hér er sagan um samskipti Íslands og Ísraels, tveggja þjóða sem lengi ástunduðu gott samstarf á alþjóðavettvangi og einnig sagan af Palestínuþjóðinni sem glataði landi sínu.

Samband Ísraels og Íslands var náið fyrstu áratugina eftir að Íslendingar stofnuðu lýðveldi 1944 og Ísraelar ríki sitt 1948. Þjóðirnar tvær töldu sig eiga  samleið sökum smæðar, þrá eftir friði og mikilvægi sögunnar sem mótaði hugmyndaheim þeirra. 

Friðartalið byggði þó ekki á þeim veruleika sem á bak við bjó. Íslendingar hafa aldrei haldið úti her eða farið með ófriði gegn öðrum ríkjum en Ísraelar voru frá upphafi vígbúin hernaðarþjóð sem sífellt hefur staðið í hernaði við nágranna sína og stækkað ríki sitt með vopnavaldi. Íslendingar stæra sig af vopnleysi sínu og friðsamlegri sambúð en Ísraelar ala upp sínar kynslóðir sem vígasveitir ungra karla og kvenna - „Við erum kynslóð landnema og án stálhjálmsins og byssukjaftsins munum við ekki geta gróðursett tré eða byggt hús. Þetta eru örlög okkar kynslóðar. Þetta er  okkar ákvörðun, að vera reiðubúin og vopnuð, harðger og gróf - falli sverðið úr hendi okkar verða það okkar endalok“ sagði Moshe Dayan varnarmálaráðherra Ísrael.

Íslendingar áttu sinn þátt í tilurð Ísraelsríkis á vettvangi Sameinuðu þjóðanna og voru stoltir af því. Ísraelar sýndu því Íslendingum margvíslegan heiður og árið 1966 heimsótti forseti Íslands Ísrael og varð fyrsti erlendi þjóðhöfðinginn sem ávarpaði Knesset, þing Ísraela.

Hápunktur heimsóknarinnar var í Jerúsalem þegar Ásgeir Ásgeirsson klippti á borða og opnaði formlega  nýja götu sem hlaut nafnið Íslandsstræti.

Boðskapur Moshe Dayan og fleiri ráðamanna Ísraels (sem fram til okkar daga hafa allir verið hertir í eldi orrustunnar)  um byssukjafta og stálhjálma  var aldrei hafður í frammi þegar þeir heilsuðu vinaþjóðinni sem taldi sig boðbera friðar.

Öll sagan var ekki sögð í ræðum um sameiginlegar friðarhugsjónir og gleði vegna „heimkomu“  gyðinganna til fyrirheitna landsins.

Í landinu bjó fyrir þjóð sem „hvarf“ sjónum þeirra sem töldu sig fylgjendur mannréttinda og friðar.

Í ræðunum var aldrei minnst á örlagaríka sögu þjóðarinnar sem missti land sitt og réttindi þegar „Íslandsvinirnir“ ráku fyrri íbúa á flótta.